Ιερός Ναός Αποστόλου Βαρνάβα, Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010,
Από Δ. Μικελλίδη, Πρόεδρος ΠΟΕΔ

Μαζευτήκαμε εδώ, στον Ιερό Ναό του Αποστόλου Βαρνάβα, για να αποχαιρετήσουμε τον αγνό πατριώτη, παιδαγωγό, συνδικαλιστή, πατέρα και παππού, τον φίλο, τον συνάδελφο Αλέξανδρο Κιαγιά, που πλήρης ημερών αποδήμησε για τας αιωνίους μονάς. 

Ο Αλέξανδρος Κιαγιάς γεννήθηκε το 1922 στον Στρογγυλό, χωριό της επαρχίας Αμμοχώστου. Αρχικά φοίτησε στο δημοτικό σχολείο της γενέτειράς του και τα δυο τελευταία χρόνια σε δημοτικό σχολείο στην Αμμόχωστο. Συνέχισε τη φοίτησή του στο Ελληνικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου και στη συνέχεια στο Διδασκαλικό Κολλέγιο Μόρφου. Το 1962-63 συμμετείχε σε πρόγραμμα μετεκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο Western Michigan στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Όταν το 1955 ξεκινούσε ο Αγώνας της ΕΟΚΑ ο Αλέξανδρος Κιαγιάς είχε ενεργό συμμετοχή. Έκρυβε στο σπίτι του καταζητούμενους Αγωνιστές, ενώ και ο ίδιος κλείστηκε στα Κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς και Πύλας για συνολικά δυο χρόνια, αφού είχε συλληφθεί δυο φορές. Είχε μαθητή του ανάμεσα σε πολλούς άλλους και τον Φώτη Πίττα. Οι δύο τους συναντήθηκαν ξανά στα κρατητήρια και έμεναν δίπλα δίπλα. Επικοινωνούσαν με διάφορους κτύπους μεταξύ του τοίχου που τους χώριζε.  Χαρακτηριστικό της αγάπης που έτρεφαν μαθητής και Δάσκαλος η ανταλλαγή των γραβάτων που φορούσαν λίγο προτού χωρίσουν.  Ο Αλέξανδρος την φύλαγε μέχρι σήμερα με κάθε ευλάβεια και την φορούσε στα μνημόσυνα του ήρωα μαθητή του.

Με το τέλος του αγώνα της ΕΟΚΑ αναμείχθηκε στο συνδικαλιστικό κίνημα των δασκάλων ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΠΟΕΔ.
Ως βασικό στέλεχος της ηγεσίας της ΠΟΕΔ συμμετέχει στην προσπάθεια για την ενιαιοποίηση του εκπαιδευτικού κινήματος που είχε ως αποτέλεσμα την πραγματοποίηση της μεγαλύτερης σε όγκο και διάρκεια απεργιακής κινητοποίησης δασκάλων και καθηγητών το Νοέμβριο του 1963.
Το Νοέμβριο του 1965 εκλέγεται στη θέση του προέδρου της ΠΟΕΔ, θέση που θα διατηρήσει έως και το 1973, έπειτα από τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις. Η εμπιστοσύνη και ο σεβασμός που επιδεικνύει στο πρόσωπό του ο διδασκαλικός κόσμος είναι τεράστια. Η έντονη προσωπικότητά του, ο εναργής λόγος του, η δυναμικότητά του, η σταθερότητά του σε αρχές και αξίες καθώς και στα πιστεύω του, ανάδειξαν τον Αλέξανδρο Κιαγιά στην πλέον εμβληματική ηγετική συνδικαλιστική φυσιογνωμία της εποχής του.
Οι αγώνες του κρίθηκαν ήδη από την ιστορία. Τα επιτεύγματα του Αλέξανδρου Κιαγιά στην ηγεσία της ΠΟΕΔ βιώνουν και απολαμβάνουν μέχρι σήμερα οι δάσκαλοι της Κύπρου:

o Αποτέλεσε την κινητήρια δύναμη για την καθιέρωση του επίσημου εκφραστικού οργάνου της ΠΟΕΔ, του «Εκπαιδευτικού» που εκδίδεται από το 1966

o Πάλεψε για τη μισθολογική αναβάθμιση του δασκάλου και την καταξίωσή του από την κυπριακή κοινωνία. Οι σημαντικότερες μάχες δόθηκαν το 1968, και ο Αλέξανδρος Κιαγιάς κατάφερε να έχει παρά το πλευρό του την κυπριακή κοινωνία, βγάζοντας τον δάσκαλο από την οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση και ανέχεια.

o Διεκδίκησε και πέτυχε την ισότιμη συμμετοχή της ΠΟΕΔ στη Μεικτή Επιτροπή Προσωπικού Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας, θέτοντας μια νέα αφετηρία στους εργασιακούς θεσμούς και τις εργασιακές σχέσεις

o Διεκδίκησε και πέτυχε την καταβολή του 13ου μισθού για το διδασκαλικό κόσμο

o Διεκδίκησε και πέτυχε την καθιέρωση του θεσμού του Βοηθού Διευθυντή Δημοτικών Σχολείων

o Συγκρούστηκε με το κατεστημένο και τις εκπαιδευτικές αυθεντίες της εποχής του

o Καθιέρωσε τις παιδικές εξοχικές κατοικίες των παιδιών των δασκάλων

o Ανέδειξε την οργάνωση των δασκάλων ως την πλέον ισχυρή συνδικαλιστική οργάνωση στην Κύπρο. Αρκεί να αναφερθεί πως όταν γινόταν η μάχη για την κατάκτηση του 13ου μισθού, οι οργανώσεις ΟΕΛΜΕΚ και ΠΑΣΥΔΥ αναγνωρίζοντας την ηγετική φυσιογνωμία και το χαρακτήρα του Αλέξανδρου Κιαγιά τον εξέλεξαν στην προεδρία της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα.

Στα δύσκολα χρόνια του εμφύλιου σπαραγμού ο Αλέξανδρος Κιαγιάς στοχοποιήθηκε, γιατί υπήρξε ένας αθεράπευτος λάτρης της Ελλάδας, του ελληνικού ιδεώδους και της Ένωσης. Αποτέλεσμα της στοχοποίησης αυτής ήταν η απόλυσή του από το διδασκαλικό λειτούργημα. Κάτι που πλήγωσε αφάνταστα τον Αλέξανδρο Κιαγιά, γιατί γεύτηκε τους πικρούς καρπούς της μικρότητας ανθρώπων και Πολιτείας. Η αξιοπρέπειά του, ο δυνατός χαρακτήρας του και οι ηθικές δυνάμεις που τον χαρακτήριζαν τον βοήθησαν ώστε να σταθεί βράχος και να συνεχίσει τη ζωή του μεγαλώνοντας με την αγαπημένη του γυναίκα Ανδρούλλα, τα τρία παιδιά του. Δούλεψε σε εργοστάσια και τυπογραφεία μέρα και νύκτα για να εξασφαλίσει την επιβίωση της οικογένειας του.

Πέρασε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του, από την έξοδό του από το διδασκαλικό και συνδικαλιστικό στίβο ίσαμε το θάνατό του, ανάμεσα σε Κύπρο και Ελλάδα επιλέγοντας την οδό της σιωπής για τα όσα βίωσε. Μια σιωπή όμως που έλεγε πολύ περισσότερα από ότι μπορούσαν να πουν τα λόγια.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε κοντά στην οικογένειά του. Μέχρι και την τελευταία του πνοή, εξέφραζε καθημερινά την αγωνία του για τα όσα συμβαίνουν στην Κύπρο, αλλά και για τα όσα βιώνει ο διδασκαλικός κόσμος, για τον οποίο διεκδίκησε, αγωνίστηκε, πόνεσε και εν τέλει θυσιάστηκε. Η πίκρα του για την άδικη μεταχείριση που έλαχε από την Πολιτεία, εκείνος, ένας άνθρωπος που τόσα πρόσφερε στην πατρίδα του και την εκπαίδευση ήταν μεγάλη.

Τα ίχνη που άφησε ο Αλέξανδρος Κιαγιάς στο πέρασμά του από τη ζωή δεν πρόκειται να χαθούν. Οι σκέψεις του κι ο λόγος του, οι συμπεριφορές του και η δράση του είναι εκεί, καταγεγραμμένες για να καθοδηγούν την πορεία μας. Κι αυτό έχει μεγάλη αξία: για την αγαπημένη του σύζυγο Ανδρούλλα, που μαζί έζησαν και πάλεψαν με τόσες δυσκολίες, για τα παιδιά του Έλλη, Γιάννη και Χρίστο, για τα εγγόνια του, για το συνδικαλιστικό εκπαιδευτικό μας Κίνημα.

Όλοι εμείς σήμερα εδώ, αποχαιρετώντας τον προσφιλή Αλέξανδρο μπορούμε να του πούμε πως είχε ένα ολοκληρωμένο, θυελλώδες αλλά γοητευτικό ταξίδι, και πως άφησε σε όλους πολύτιμη κληρονομιά: άφησε το στίγμα και το υπόδειγμα ανθρώπου που υπηρέτησε αρχές και αξίες, που δεν κιότεψε ποτέ στη ζωή του, που δεν λιποψύχησε και που όρθωσε, όπου και όταν χρειάστηκε, τον εαυτό του βράχο και ασπίδα προστασίας ανθρώπων και θεσμών. Γι’ αυτά που υπηρέτησε, γι’ αυτά που άφησε ως παρακαταθήκη θα τον θυμόμαστε όλοι, θα τον μνημονεύουμε και θα τον ευγνωμονούμε.

Αγαπητέ μας Πρόεδρε, η ΠΟΕΔ οφείλει σήμερα πάνω από το άψυχό σου σώμα να πει ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για όσα μεγάλα πρόσφερες στον διδασκαλικό κόσμο, αλλά και μια μεγάλη ΣΥΓΓΝΩΜΗ εκ μέρους εκείνων που στις δύσκολες ώρες σου γύρισαν την πλάτη.
Στο καλό, αγαπητέ και σεβαστέ μας Αλέξανδρε Κιαγιά, ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει και ο Θεός να δίνει δύναμη και παρηγοριά στους οικείους σου και να απαλύνει τον πόνο της απώλειάς σου μέσα από τη γλυκιά ανάμνηση της δικής σου παρουσίας κοντά τους.

Αιωνία Σου η Μνήμη.