ΑΠΟΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ. Παίγνια Του Απόστολου Αποστολίδη, Βοηθού Γενικού Γραμματέα ΠΟΕΔ

Η κοινωνία της Κύπρου παρακολουθεί εδώ και καιρό ένα διάλογο ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις και ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις και τους επιχειρηματίες με αντικείμενο την αποκρατικοποίηση δημόσιων οργανισμών.
Η παράθεση των πιο κάτω γεγονότων και ερωτημάτων, που συνθέτουν τα παίγνια, καμιά σχέση δεν έχουν με την προσωπική τοποθέτηση του γράφοντος σε σχέση με την πολιτική των αποκρατικοποιήσεων.
Παίγνιο 1ο: Η προασπάθεια να αποκρατικοποιηθούν οι δημόσιοι οργανισμοί, σε πρώτη φάση οι Ημικρατικοί Οργανισμοί, πάει πίσω μια εικοσαετία. Είναι πολύ δυνατή στη μνήμη μας η «συγκυρία» να διοριστεί, κάποια στιγμη πρόεδρος του Δ.Σ. ενός εκ των Ημικρατικών Οργανισμών γνωστός επιχειρηματίας, ο οποίος ενδιαφερόταν να εντάξει στις επιχειρηματικές του δραστηριότητες τον εν λόγω οργανισμό.
Παίγνιο 2ο: Ερίζουν στη Βουλή τα κόμματα για το καλό της Κύπρου, για το καλό της κοινωνίας, για την επανεκκίνηση της οικονομίας, για την πτώχευση του Κράτους. Οι μεν αποδίδουν ευθύνες στους δε για την «αναγκαιότητα» να αποκρατικοποιηθούν Οργανισμοί Δημόσιου Δικαίου. Όλοι γνώριζαν, φυσικά, ότι αν προσκαλείτο η Τρόικα στην Κύπρο, ένας από τους άξονες – όρους θα ήταν το Ελάχιστο Κράτος (διεθνής όρος: minimum state) Αυτό δείχνει η ιστορία του ΔΝΤ από το 1995 και μετά. (Το επιβεβαίωσε στην πρόσφατη συνέντευξη της στο Sigma η κ. Βελκουλέσκου, επικεφαλής της αντιπροσωπείας του ΔΝΤ στην Κύπρο). Αυτοί που επαγγέλλονται αυτή την πολιτική, δικαιολογημένα επέμεναν να έρθει η ΤΡΌΙΚΑ. Αυτοί που διαφωνούσαν, γιατί την προσκάλεσαν; Έχουν, λοιπόν, όλοι ευθύνη ή όχι;
Παίγνιο 3ο: Εκ του ασφαλούς «πικκαρίσματα». Το ξαναζήσαμε, τον τραγικό Μάρτη του 2013. Και απάντηση δεν πήραμε. Γιατί το όχι έγινε μετά ναι; Γιατί δεν ψήφισαν από την αρχή ναι στο κούρεμα των καταθέσεων; Πολλά λέχθηκαν τότε. Εξακριβώθηκε, αποδείχθηκε κάτι γι’ αυτή τη συμπεριφορά; Όχι. Ήξεραν οι «5» πως το όχι του Φεβράρη θα γίνει ναι το Μάρτη. (Τόχει τελικά τούτος ο μήνας;). Ποιον σκοπό εξυπηρέτησε και αυτός ο τακτικισμός; Την Κοινωνία; Τον εργαζόμενο; Το δημόσιο συμφέρον;
Παίγνιο 4ο: Εκ του ασφαλούς αντίθετη στάση. Η μειοψηφία της Βουλής καταψήφισε το νομοσχέδιο. Ανάμεσα σε αυτούς που το καταψήφισαν είναι κάποιοι που επικαλούνταν τον εγκλωβισμό στην Κυβερνώσα Βουλή ο οποίος τους «εξανάγκασε» να προσκαλέσουν την Τρόικα και κάποιοι που πριν από τον Ιούνιο του 2012 ένωναν τις φωνές τους με την τότε αντιπολίευση και σημερινη Κυβέρνηση για να προσκληθεί η Τρόικα.
Παίγνιο 5ο: Προσανατολίζουν την κοινή γνώμη στο ότι η πολιτική αυτή απόφαση αφορά και μόνο τους Ημικρατικούς Οργανισμούς. Αν διαβάσει κάποιος προσεκτικά το νόμο θα διαπιστώσει πως αυτό αφορά την αποκρατικοποίηση οποιασδήποτε δημόσιας υπηρεσίας ή μέρος αυτής. Συνεπώς δεν λένε την αλήθεια για μια ακόμα φορά. Ο προσανατολισμός είναι σαφής: Οποιαδήποτε στιγμή η οποιαδήποτε κυβέρνηση μπορεί να πάρει ένα μέρος των υπηρεσιών του Κράτους και να το παραδώσει στον ιδιωτικό επιχειρηματικό τομέα.
Εύλογα μπορεί να διερωτηθεί κάποιος: ποιον εξυπηρετεί όλο αυτό το σκηνικό; Μέσα από αυτη την άγονη αντιπράθεση, είναι κατανοητό πως δεν γίνεται διάλογος επί τη βάση της αλήθειας.
Είναι πια προφανές, εκτός δραματικών ανατροπών, πως το ποτάμι των αποκρατικοποιήσεων δεν γυρίζει πίσω. Η πορεία του σχεδιάστηκε πολύ καλά και το εκμεταλλεύονται όλοι στον πολιτικό τους λόγο.
Εναγώνια όμως είναι τα ερωτήματα: Τι θα γίνει με τους εργαζόμενους; Τι πρόνοια λήφθηκε; Ποιο θα είναι το πλαίσιο της αγοράς των προϊόντων έτσι ώστε να συμφέρουν και οικονομικά τον κύπριο καταναλωτή; (μήπως αυτό με την κατάργηση της διατίμησης του ψωμιού, του γάλακτος και των καυσίμων; Ή αυτό με τα διάφορα καρτέλ;) Έχουν συζητηθεί όλοι οι τύποι αποκρατικοποίησης ή μόνο ένας;
Μήπως καλούμαστε να προετοιμαστούμε για νέα αντίληψη περί του Δημόσιου Αγαθού της Παιδείας, της Υγείας, της Πρόνοιας για τον άνθρωπο; Και αν ναι, πώς αυτό θα διασφαλίζει την ποιότητα ζωής;